"Yağış"dan sonra günəş çıxır

Uzun müddətdən bəri baxmaq istədiyim bir film var idi: Baran,yəni yağış. İranlı rejissor Məcid Məcidinin filmi. Məcidinin “Sərçələrin nəğməsi”,”Cənnətin rəngi” və “Cənnətin uşaqları” filmlərindən sonra bu filmin  də təsirli olacağına şübhə etmirdim. Və ehtimalım özünü doğrultdu..Məcidi izləyicini təsirləndirmək,bəzən də ağlatmaq üçün səy göstərir, bir az sentimentallıq edir. Bu bir az da pafoslu ola bilər. Amma nəsə o qədər də hiss olunmur. Nəzərə alsaq ki, tamaşaçılar bir çox hallarda elə sentimentallığa qaçır. İran filmlərinin özəlliyi ondandır ki,insana müəyyən dəyərləri öyrədir, unudulmuşları xatırladır, bir az tərbiyələndirir, mənəvi cəhətdən zənginləşdirir.Hollywood filmlərindən fərqli olaraq, heyvani yox, insani keyfiyyətləri göz önünə sərir. Məsələn,elə baxdığım filmdə qızın çətinliklərə və işinin çoxluğuna baxmayaraq göyərçinləri yemləməsi kimi..

"Sərçəciyin hekayəsi"

 "Sərçəciyin hekayəsi"

Edit Piaf haqqında yazmaq lazım idi...Həm özüm üçün nəsə cızma-qara kimi saxlamaq,həm onun mahnılarına və fransız musiqisinə sonsuz sevgimdən dolayı..Bir də filmin isti-isti təəssüratlarını aradan uzun müddət keçəndən sonra oxumaq maraqlı olur..

  Edit Piaf haqqında heç bir məlumatım olmayanda təsadüfən fransız musiqilərinə sevgimə görə axtarışlarım məni ona “çatdırmışdı”.Dinlədim,çox sevdim..Amma ağlıma gəlməmişdi ki,onun haqqında da maraqlanım.Yenə də təsadüfən onun bioqrafiyasını oxudum və bundan sonra onu daha diqqətlə dinləməyə başladım.Ağrılı həyat yolu var idi Editin.Və nəhayət, bu günlərdə “La vie en rose” (Жизнь в розовом цвете) – “Çəhrayı həyat” avtobioqrafik filminə baxdım və deyə bilərəm ki, Edit Piafın yeri  artıq bir başqadı qəlbimdə..