Bir səhər yuxudan durub...

 Dünyadan köçənlər üçün aylarla, bəzən illərlə yas tutulmasının əleyhinə olmuşam. Düzdü, bəzi vaxtsız itkilərlə razılaşa bilmir adam, olmur, alınmır. Amma həddindən artıq göz yaşlarının başqa bir bədbəxtlik hazırlayacağı fikrinə də inanmışam. Və müşahidələrim bu fikrimi təsdiqləyib bir çox halda..

 Bəzən foto albomları, xatirələri vərəqləyib yaddaşının tozlu rəflərini təmizləyirsən. Görürsən ki, hamı ordadı. Keçmişi bu günlə calaşdıranda əskik qalan o qədər şey olur ki. Boşluqlar görürsən: insan boşluqları..Və onda görürsən ki, heç bir şey şəkillərdəki kimi ola bilməz. Onda görürsən ki, illər keçib, uşaqlıq arxada qalıb, qırışlanıb insanlar,qocalıb, köçüblər dünyadan. Puzzle tamamlanmamış qalır..

 Onda şairin “bir səhər yuxudan durub özünü uşaq görəsən.Görəsən  hamı evdədi, ölənləri sağ görəsən” mümkünsüz misraları yadına düşüb dərin bir ah çəkirsən..