Bir "Sevgi" haqqında

 Ötən il Avstriyalı rejissor Mixael Hanekenin “Sevgi” filmi Kann kinofestivalının baş mükafatını aldı, Amerikada isə 2013-cü ilin əcnəbi dildə “ən yaxşı film” nominasiyasında Qızıl Qlobusa layiq görüldü.Və film 85- ci Oskar mükafatlarına əsas nominasiyalarda namizədlər siyahısındadı.

  Kannın qalib filminin adının “Amour” (Sevgi) olduğunu öyrənəndə nədənsə bu adda film mənə bəsit göründü.Ya da sevgi elə çoxunun “çeynədiyi”çeynənmiş ad idi deyə.Bilmirəm..Amma filmin necə olacağı çox maraqlı idi,dünya ondan danışırdı çünki...

"Ruhunu tapdığımda gözlərini çəkəcəyəm"

Modilyani adını bəlkə də bir çoxları eşitməyib.Yaxud eşidibsə, sənətindən, həyatından bixəbərdir. Amma əgər onlar "Modigliani" filmini izləsələr, çox güman ki, Modilyani onların ən sevdiyi bir rəssam olacaq.

Rəssamın sənətindən müəyyən qədər məlumatlı idim. Amma düzünü deyim ki, sadəcə məlumat məqsədilə tanış olmuşdum və o, mənim bəyənib-sevdiklərimin kölgəsində itib-batmışdı. Ta ki, "Modigliani" filmini izləyənədək.

Tərifini zövqünə güvəndiyim kinomanlardan çox eşitmişdim və nəhəyət, filmini izlədim.

Film mənə o qədər təsir etdi ki, Modilyani Dalini ən sevdiyim rəssam birinciliyindən uzaqlaşdırdı. Sən demə, dünyada Modilyani var imiş..

Dünyanın bütün məsum uşaqlarına ithaf olunan film

Bəhman Qobadi

 "Tısbağalar da uçar" ("Turtles can fly") filmi.Kürd əsilli iranlı rejissor Bəhman Qobadinin rejissorluq etdiyi, gerçək əhvalata və insanlara köklənən hekayə.Filmə baxanda donub qalmışdım.Eyni anda o qədər çox şey hiss edirdim ki,hissiz olmuşdum.Və günlərlərlə o hisslər yavaş-yavaş aydınlanmağa başladı.Amma yenə də bəzi hisslər o qədər dərin olur ki,onları yazıya almaq çox çətin olur..

Sərxoş atlar zamanı (A Time for Drunken Horses)

Baxdığım filmlər haqqında çox nadir hallarda yazı yazıram.Baxmayaraq ki,onların, demək olar ki,90%-i ən sevdiklərim sırasında yer alır.” Sərxoş atlar zamanı”nı izləyib nəsə yazmamaq günah olardı bir yana,kağızla bölüşməməyin ürəyimə yük olardı..

Ərdəbil səfərim haqda qeydlərim

   Çox qəribə də olsa İrana getmədən öncə bu ölkəni XVII əsrin Azərbaycanı kimi təsəvvür edirdim.Bəlkə də haqlı idim.Çünki  çoxları danışırdı ki,burda qadının bir teli görünsə,daş-qalaq edirlər.. və sair bu kimi “qorxunc faktlar”..Təbii,mənim də qorxmağa haqqım var idi. Hələ düşünürdüm ki,ordan sağ qayıtmayacağam.Elə yolboyu necə meydana gətirildiyimi,hamının niftət dolu baxışlarını,sonra mənə atılan,üz-gözünü parçalayan daşları xəyalımda canlandırıb dramatik bir sujet qururdum..

Kitablardan karandaşla seçdiklərim

Kitabları karandaşsız oxumaq yarmçıq oxumaqdı bir az da. Karandaşsız olmazsa olmaz :) Heç səliqəli oxucu sayılmıram, kitab oxuyanda mütləq gərək sevdiyim cümlələrin altından xətt çəkim. Beləcə, kitabları özümə daha da doğmalaşdırıram. Aradan müəyyən müddət keçəndən sonra kitabı əlimə alanda altını qaraladığım fikirlər az qala "gözümə girincə" rahatlıq tapıram. Kitaba əziyyət verdiyimin də fərqindəyəm, amma kitablarımda özümdən "izlər"  qoymayınca da onlar mənə doğmadan doğma olmurlar.Nəysə, karandaşla seçdiklərimdən bir qismini paylaşmaq istəyirəm. Amma bir məqamı da qeyd edim: indiyədək öyünmək olmasın, çox kitab oxumuşam, amma yalnız barmaqla sayılacaq qədəri ənnnn sevdiyim olub.Yəni o kitabları qeyd-şərtsiz, tərəddüdsüz hamıya məsləhət görərdim və deyərdim ki,ölmədən öncə oxuyun, mütləq. Əslində, sevdiklərimi paylaşmaqda bir az da paxılam, amma o əsərlərdən birinin adını qeyd edə bilərəm: Remarkın "Zəfər tağı" əsəri.İndiyədək çox adama məsləhət görmüşəm, hamı da bəyənib.. Buna şadam :) Keçək qeydlərə:

"Fil adam" filmi

Nə qədər humanist və insanları sevən,bu sevginin içimdə heç vaxt tükənməsini istəməyən biri olsam da bəzi insanlar məni iyrəndiyib zaman-zaman.Daxili dünyaları, canavarlıqları,saxtakar,ikiüzlü,yaltaq olmaları və sənin bunun açıq-aydın fərqində olman iyrəndirə bilir insanı.Bu təbiidi,daxili dünyasına görə ən mundar insan da özünə qarşı xəbislik sərgilənəndə iyrənə bilir qarşısındakından.Amma bəzən kimlərinsə xarici görünüşündən hürkmüşəm,qorxmuşam,iyrəndiyim də olub.Məsələn,bir vaxtlar qarşıma tez-tez çıxan bapbalaca,qara və qaməti əyilən  donqar kişidən,üzünün yarısını,gözünü ət parçası basan başqa bir kişidən..Bir anlıq bir şey olsa da sonradan özümdən utanmışam,danlamışam.Amma iyrənmək əlimdə olan bir şey olmayıb.

Hz.Əli haqqında çəkilən və "Elephant man" filmlərinə baxandan sonra bu iyrənməyi özümdən daha çox uzaqlaşdırmağa çalışmışam.